سرویس آذربایجان/خبرگزاری آران
به نقل ازكیهان
خبرگزاری آران / سرویس آذربایجان : «آذربایجان برای اسرائیل اهمیت ویژه ای دارد و ما برای خود در این كشور موقعیت ویژه ای قایل هستیم» این گوشه ای از سخنان «اویگدور لیبرمن» رئیس حزب صهیونیستی «اسرائیل بیتنا» و وزیر خارجه این رژیم است كه در یك جلسه خصوصی با حضور بعضی از مقامات جمهوری آذربایجان بیان شده و توسط یكی از اعضای این جلسه به یك نشریه داخلی آذربایجان درز كرده است.
آذربایجان كشوری است با 9 میلیون نفر جمعیت و حدود 84درصد شیعه و كاملا واضح است كه میان باكو و تل آویو نمی تواند رابطه ای گرم برقرار شود چه رسد به اینكه به قول لیبرمن این رابطه به «موقعیت ویژه» برای رژیم صهیونیستی بدل گردد اما متاسفانه همه شواهد و قرائن بیانگر آن است كه این رابطه علیرغم احساسات شدید ضداسرائیلی مردم آذربایجان بصورتی «استراتژیك» وجود دارد و علی الظاهر دو طرف برای توسعه این رابطه توافق كرده اند.
رابطه باكو- تل آویو بدون سركوب شدید مردم مظلوم آذربایجان میسر نمی باشد و همه خبرها از سركوب شدید شیعیان حكایت می كند. دولت باكو در تابستان سال گذشته دو مسجد شیعیان- مسجد حضرت رسول(ص) و مسجد نفت داشی- كه از معدود مساجد باقی مانده شیعیان در باكو بود را تخریب كرد و هم اكنون سرگرم تخریب مسجد حضرت فاطمه-س- است. جالب این است كه این مسجد جزو معدود مساجدی است كه در دوره ریاست جمهوری حیدرعلی اف در باكو ساخته شده است. تاكنون شكایت مردم مسلمان این كشور به جایی نرسیده و حتی دادگاه عالی باكو حكم تخریب مسجد توسط فرمانداری باكو را تنفیذ كرده است.
در خصوص آنچه در جمهوری آذربایجان می گذرد گفتنی هایی وجود دارد كه به بعضی از آنها اشاره می شود:
1-مردم آذربایجان از سال 1924م- 1303ش- تا سال 1991 م-1370ش- در زیر سلطه یك نظام الحادی قرار داشتند. در 30سال اخیر یعنی دهه های 70 تا 90 خاندان «علی اف» از طرف حزب كمونیست شوروی بر آذربایجان سیطره داشتند. حیدرعلی اف در دفتر سیاسی حزب كمونیست شوروی- پولیت بورو- موقعیت برجسته ای داشت و سالها نفر اول این دفتر و معاون نخست وزیر روسیه بود. بعد از استقلال آذربایجان در 8 شهریور 1370 برای مدت كوتاهی جمهوری آذربایجان از سیطره خاندان علی اف خارج شد ولی به زودی و با استفاده از نفوذ خاندان و حمایت مشترك آمریكا و روسیه، حیدر علی اف ابوالفضل ایلچی بیگ را در ژوئن 1993 سرنگون كرد و خود زمام امور را به دست گرفت. او تا 31 اكتبر 2003 یعنی تا زمان مرگش پست ریاست جمهوری را در دست داشت و بعد از او فرزندش الهام علی اف به ریاست جمهوری رسید.
حیدرعلی اف در طول دوره ریاست جمهوری اش وانمود می كرد كه رابطه متوازنی با روسیه و آمریكا دارد ولی نوعا به آمریكا بیشتر گرایش داشت از این رو این جمهوری اولین كشور تازه استقلال یافته ای بود كه پایگاههای ثابتی را در اختیار آمریكا گذاشت، چتر اطلاعاتی رژیم صهیونیستی را در منطقه باز كرد و تا آنجا پیش رفت كه پایگاه اطلاعاتی-مخابراتی گابله-قبله- را برای بسط سیطره اطلاعاتی CIA در منطقه قفقاز به آمریكایی ها سپرد. در یك مقطع دولت علی اف تلاش كرد تا پای ناوگان جنگی ناتو را به دریای بسته خزر باز كند كه با واكنش شدید روسیه و ایران از این اقدام منصرف گردید. حیدرعلی اف در 3 سال اول ریاست جمهوری خود دوبار با كودتا - از سوی روشن جواداف و صورت حسین اف- مواجه گردید ولی با استفاده از اطلاعاتی كه CIA در اختیار او گذاشت توانست آنان را سركوب نماید. در واقع خاندان علی اف با استفاده از كمك موثر آمریكا توانستند تاج و تخت خود را به قیمت حراج جمهوری آذربایجان حفظ نمایند بر این اساس ستیز باكو با مذهب مردم و تبلیغات ضدایرانی این رژیم، ماهیت سفارشی دارد.
2- نفوذ رژیم صهیونیستی در این كشور بیش از آن مقدار است كه به ظاهر تصور می شود. اگر سفری به جمهوری آذربایجان داشته باشید به یك روستای بسیار پیشرفته می رسید كه نه تنها با سایر روستاهای این كشور كه حتی با شهرهای این كشور هم كاملاً متفاوت است. اسرائیلی ها روستای یهودی نشین «قرمزی قصبه» را آنگونه ساخته اند كه آرزوی هر شهروند آذری این كشور، سكونت در این روستا باشد. این روستا از نظر آبادانی تنه به «باكو» مركز این جمهوری می زند و این حركت كاملاً معنادار است. سیطره صهیونیست ها بر دولت باكو این جمهوری را به سمت مقابله خشن با مردم خویش و معارضه با مهمترین همسایه خود -ایران- كه نزد مردمش «مام میهن» به حساب می آید، كشانده است.
3- ماهیت لائیك دولت باكو، معارضه مردم با این رژیم را تشدید كرده است براین اساس دولت علی اف هرگونه آزادی مذهبی در این كشور را برای بقاء خود ویرانگر به حساب می آورد. از نظر الهام علی اف كه اینك 7 سال است بدون مراجعه واقعی به آراء مردم بر این كشور سیطره دارد، مسجد و مأذنه را باید بدون ملاحظه ویران كرد چرا كه با ماهیت ضد مذهبی خاندان حاكم نمی سازد. اما با وجود همه فشارهای حكومتی، رشد فعالیت های مذهبی در این كشور چشمگیر بوده است. روز عاشورای سال گذشته، آذربایجان صحنه صف آرایی مردم علیه حكومت علی اف بود. مردم بخصوص از پخش جزوه هایی كه صهیونیست ها در آذربایجان با استفاده از همراهی دولت علیه اسلام و مذهب شیعه پخش می كنند، عصبانی و خواستار قطع رابطه آذربایجان با رژیم صهیونیستی بودند.
4- جمهوری آذربایجان در طول سال های گذشته تبلیغات پان تركی خود را برای توقف فعالیت های اسلام گراها در این كشور تشدید كرده است تا جایی كه در بعضی از كتب درسی ایران را به اشغال! «آذربایجان جنوبی»! متهم كرده و بر آن تاكید می كند اما این تبلیغات تاثیر عمده ای بر جای نگذاشته است وجود یك دولت اسلام گرای ایرانی در تهران و وجود یك دولت اسلام گرای ترك در آنكارا چنین تبلیغاتی را ناكارآمد كرده است. آذربایجان از ناحیه همسایگان خود در یك وضعیت انزوا بسر می برد از یك طرف ایران و روسیه از روابط خاص باكو با دولت آمریكا ناراضی اند از سوی دیگر تركیه روابط آذربایجان با تل آویو را نمی پسندد. از سوی دیگر با جمهوری ارمنستان در شرایط جنگی به سر می برد و ضعف دولت متحد باكو در گرجستان، دولت باكو را با بن بست مواجه كرده است. امروزه این سؤال فرا روی تحلیلگران قرار دارد كه با وجود تضاد رو به ازدیاد دولت با مردم و با وجود گسست آذربایجان در محیط منطقه ای، آیا دولت علی اف دوام خواهد آورد؟
جمهوری آذربایجان برای فرار از این سرنوشت، به ایدئولوژی پان تركی دامن می زند و به رژیمی مشابه رژیم خود یعنی اسرائیل- از نظر ستیز با شهروندان مسلمان و گسست در محیط منطقه ای- برای بقاء متوسل گردیده است! جالب این است كه الهام علی اف نتوانسته وضع رو به فروپاشی رژیم صهیونیستی را درك كند و از مشابه شدن با آن اجتناب نماید.
5- موضوع آذربایجان به كشور و ملت ما ربط دارد از یك طرف جمهوری آذربایجان همسایه ماست و وضع امنیتی آن بر امنیت ما اثر می گذارد. از سوی دیگر مردم مظلوم این كشور بیش از همه به مردم ما به دلیل سابقه تاریخی چشم دوخته و از آن توقع حمایت دارند و نهایتاً ایران بعنوان ام القرای جهان اسلام نمی تواند اقدامات ضدمذهبی دولت های دیگر را نادیده بگیرد و حداقل به محكوم كردن زبانی آن نپردازد.
اما متأسفانه درست در كشاكش بحث تخریب مساجد و آزار شیعیان و تبلیغات وسیع ضدایرانی محافل خبری و سیاسی آذربایجان، وزیر كشور ایران- آقای مصطفی محمد نجار- به باكو سفر كرد و بر رو به توسعه بودن مناسبات دو كشور- كه واقعیت ندارد- تاكید كرد. این سفر بسیار نابهنگام بود و علی الظاهر به دلیل عدم فعالیت جدی سفارتخانه ما در باكو، اطلاعات لازم به وزیر كشور داده نشد. سفر آقای نجار از یك سو دلخوری شیعیان مظلوم را در پی داشت و از سوی دیگر می تواند این توهم را در مقامات جمهوری آذربایجان پدید آورد كه نه تخریب مساجد! و نه آزار شیعیان و نه تبلیغات ضدایرانی تاثیری بر مناسبات ایران با آذربایجان نمی گذارد!
سفر محمدنجار بدون آنكه واقعاً با این هدف تنظیم شده باشد، این تلقی را در آذربایجان به وجود آورد كه ایران از سیاست خود مبنی بر حمایت از مظلومان فاصله گرفته است و حال آنكه این سفر و نابهنگام بودن آن ارتباطی با سیاست بنیادی جمهوری اسلامی ندارد.
اما به هر حال بنظر می آید ما در كنار احترام به حق حاكمیت كشورها بر سرزمین خود باید از رسالت دینی خود در قبال همنوعان و هم كیشان نیز غافل نباشیم. مسلماً منافع ملی درازمدت ما اقتضا می كند كه از اهرم های خود برای دفاع از حقوق شناخته شده ملت ها استفاده نمائیم.