آخـرین اخــبار، تحلیـل هـا و مقـالات در خصـوص منطـقه قفــقاز

خبرگزاری آران/سرویس گرجستان

تورنیکه گوردازه، استاد علوم سیاسی و کارشناس مسائل قفقاز در مصاحبه با رادیو فرانسه به تجزیه و تحلیل اوضاع گرجستان پرداخت.

تورنیکه گوردازه در پاسخ به سوالی درباره عملکرد ساکاشویلی و این که آیا می توان گفت که او در گرجستان انقلاب کرد گفت: قطعاً این طور بوده است، کافی است به گرجستان امروز بنگرید و آن را با گرجستان قبل از سال 2003 مقایسه کنید، در خواهید یافت که اکنون گرجستان به کشور دیگری تبدیل شده است. ساکاشویلی این کشور را به سمت مدرنیته برد. او پایه و اساس کشوری مدرن را در گرجستان بنا کرد که قبل از سال های 2002 و 2003، کشوری رو به زوال بود که تحت سلطه جرم و جنایت و شبکه ها و باندهای تبهکاری متشکل از افراد دولتی و مجرمان قرار داشت. گرجستان کشوری بود که حتی توان انجام کارهای اصلی حاکمیت ملی خود را نداشت اما اکنون به جایی رسیده است نهاد های آن کار خود را به خوبی انجام می دهند. این کشور دوران حکومت شوروی و پس از آن را پشت سرگذاشته و در ایجاد روابط حسنه با اتحادیه اروپا و ناتو که از اهداف اصلی آن هستند، پیشرفت بسیاری داشته است. قطعاً این پیشرفت ها و موفقیت ها به صورت کامل و صددرصدی نبوده است. فشار برای اعمال اصلاحات قربانیان خود را داشته است. نرخ بیکاری نسبتاً قابل توجهی در کشور وجود داشته است و مسائل اجتماعی به صورت حل نشده باقی مانده است و بخش عمده دلایل شکست حزب ساکاشویلی در انتخابات پارلمانی سال قبل همین موارد بوده است.

این کارشناس در پاسخ به سوالی درباره اشتباه ساکاشویلی در به چالش کشیدن روسیه از طریق تلاش برای بازپس گیری کنترل اوستیای جنوبی و تمایل به گرایش به سمت غرب گفت :در مورد جنگ سال 2008 مطالب بسیاری نوشته شده است. پرهیز از آن جنگ نیز در آن زمان بسیار دشوار بود. وقتی از گرجستانی سخن می گوییم که روسیه کبیر را به چالش می کشد به این معناست که اوضاع را به خوبی نشناخته ایم. روسیه سال ها تلاش داشت گرجستان را در هم بشکند و تلاش می کرد از گرجستان ساکاشویلی خلاصی پیدا کند چرا که گرجستان دقیقاً با اتخاذ سیاست های غربی، با انجام اصلاحات ضد فساد، و تلاش برای رها شدن از دوران های گذشته، خود را به عنوان تهدیدی برای رژیم فعلی روسیه و همچنین نمونه ای برای دیگر کشورهای جدا شده از اتحاد جماهیر شوروی سابق معرفی می کرد. و این تضادی واقعی را بین روسیه ولادمیر پوتین و گرجستان ساکاشویلی به وجود آورده بود.

چند ماه پیش ولادمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه گفت که از سال 2006 در تدارک جنگ با گرجستان بوده است . بنابراین سرزنش گرجستان بخاطر آغاز جنگ غیر منصفانه است. به یاد داشته باشید که هم اوستیای جنوبی و هم آبخازیا دو استانی هستند که همچنان به طور رسمی و در سطح بین المللی به عنوان بخشی از گرجستان به رسمیت شناخته شده اند. با گذشت زمان، مطالب بیشتری در مورد این درگیری گفته خواهد شد. اما جا دارد مجدداً تأکید کنم این که گرجستان کوچک را به خاطر جنگ با همسایه‌ای که پنجاه مرتبه از نظر مساحتی و سی مرتبه از نظر جمعیتی بزرگتر از خودش است سرزنش کنیم منصفانه نیست.

این کارشناس در پاسخ به سوالی درباره اولویت های جانشین ساکاشویلی و امکان عادی سازی روابط گرجستان با روسیه ضمن تحکیم ارتباطات با غرب در آینده گفت: تعیین سیاست گرجستان در اختیار رئیس جمهور نیست و بیشتر بر عهده دولت است. دولت جدید اولویت خود را بر حل و فصل منازعه گرجستان با روسیه قرار داده است. این دولت جدید گام های بسیاری در این راستا برداشته است و امتیازات حتی یک طرفه بسیاری هم به روسیه داده است، اما در مقابل چیزی به دست نیاورده است. اما بر عکس در موارد متعددی شاهد بودیم که روسیه در تصمیمی یک طرفه اقداماتی برای ساخت دیوار در مرز بین المللی گرجستان صورت داده است. بنابراین شکست امتیاز دادن های یک طرفه و عدم پاسخ متقابل از سوی روسیه موجب نا‌ امیدی و سرخوردگی شدید گرجستان شده است. این امر بار دیگر نشان می دهد این که گرجستان امتیازاتی به رژیم مقابل خود بدهد دلیل نمی شود که طرف مقابل آن هم همین کار را بکند. علت این موضوع هم این است که روس ها تمایلی به امتیازدهی به کشور کوچکی که در دایره نفوذ آن ها واقع شده است ندارند. آن ها با کشوری همچون گرجستان در شرایط یکسان و برابر گفتگو نمی کنند. بنابراین برای رئیس جمهور جدید و نیز دولت جدید گرجستان بسیار دشوار است که بدون نقش فعالی از سوی جامعه بین الملل بتواند مناقشه با روسیه را حل و فصل کند. دولت قبلی هم با دخیل کردن هر چه بیشتر جامعه بین المللی در مذاکرات با روسیه، تلاش بسیاری برای این مسئله انجام داد. تا کنون، گرجستان سعی کرده است این مشکل را به صورت دو طرفه و رو در رو با روسیه حل و فصل کند. اما می بینیم که این شیوه جواب نمی دهد و به نتیجه ای نخواهد رسید. تصور می کنم، وقت آن است که اتحادیه اروپا، آمریکا و بازیگران مهم جامعه بین المللی در این مسئله هر چه بیشتر دخالت داده شوند./خ

پایان پیام.