رسول اکرم (ص)، بارها فاطمه(س)را ستوده و از او تجلیل نمود. در مواقع بسیاری می فرمود: "پدرش به فدایش باد" و گاه خم می شد و دست او را می بوسید. به هنگام سفر از آخرین کسی که خداحافظی می نمود، فاطمه (س) بود و به هنگاه بازگشت به اولین محلی که وارد می شد، خانه او بود.
آران نیوز- عامه محدثین و مسلمانان از هر مذهب و با هر عقیده ای، این کلام را نقل نموده اند که حضرت رسول (ص) می فرمود: " فاطمه (س) پاره تن من است هر کس او را بیازارد مرا آزرده است." از طرفی دیگر، قران کریم پیامبر را از هر سخنی که منشا آن هوای نفسانی باشد، بدور دانسته و صراحتا بیان می دارد که هرچه پیامبر (ص) می فرماید، سخن وحی است. پس می توان دریافت که این همه تجلیل و ستایش از فاطمه(س)، علتی ماورای روابط عاطفی ما بین پدر و فرزند دارد.
پیامبر(ص) نیز خود به این مطلب اشاره می فرمود. گاه در جواب خرده گیران، لب به سخن می گشود که خداوند مرا به این کار امر نموده و یا می فرمود: " من بوی بهشت را از او استشمام می کنم."
اما اگر از زوایای دیگر به بحث بنگریم و حدیث نبوی را در کنار آیات شریفه قران کریم قرار دهیم، مشاهده می نماییم قران کریم عقوبت کسانی را که رسول خدا را اذیت نمایند، عذابی دردناک ذکر می کند و یا می فرماید کسانی که خدا و رسول (ص) را اذیت نمایند، خدا آنان را در دنیا از رحمت خویش دور می دارد و برای آنان عذابی خوارکننده آماده می نماید.
پس به نیکی مشخص می شود که رضا و خشنودی فاطمه(س)، رضا و خشنودی خداوند است و غضب او نیز باعث غضب خداست. به بیان دقیق تر او مظهر رضا و غضب الهی است. چرا که نمی توان فرض نمود، شخصی عملی را انجام دهد و بدان وسیله فاطمه(س) را بیازارد و موجب آزردگی پیامبر (ص) گردد و بدین سبب مستوجب عقوبت الهی شود، اما خداوند از آن شخص راضی و به عمل او خشنود باشد و در عین رضایت او را مورد عقوبتی سنگین قرار دهد.
نکته ای دیگر که از قرار دادن این حدیث در کنار آیات قران کریم بدست می آید، آنست که رضای فاطمه(س)، تنها در مسیر حق بدست می آید و غضب او فقط در انحراف از حق و عدول از اوامر الهی حاصل می شود و در این امر حتی ذره ای تمایلات نفسانی و یا انگیزه های احساسی موثر نیست. چرا که از مقام عدل الهی، بدور است شخصی به خاطر غضب دیگری که برخواسته از تمایل نفسانی و یا عوامل احساسی موثر بر ارده اوست، عقوبت نماید.