آنار رضايف، رييس اتحاديه نويسندگان جمهوري آذربايجان خواستار شد اين کشور، ارامنه را دشمن خود معرفي نکند.
به گزارش آران نیوز: آنار رضايف در گفتگو با خبرگزاري «آپا» گفت : « در شرايطي که ارمنستان ، 20 درصد خاک(جمهوري) آذربايجان را اشغال کرده است و 200 هزار نفر آذربايجاني از خاک ارمنستان بطور بي رحمانه اي اخراج شده اند، از قره باغ کوهستاني و نواحي اطراف آن نزديک به يک ميليون نفر آواره شده اند و در همين حال، حتي يک نويسنده ارمني نيز به آن اعتراض نکرده است، ما با چه کسي مي توانيم رابطه دوستانه برقرار کنيم؟ اما، برغم اين، ضمن اظهار نهايت خشم خود عليه رژيم جنايتکار کنوني ارمنستان، در کل نبايد ملت ارمني را دشمن خود اعلام کنيم. حتي شخص آشتي ناپذيري همچون استالين نيز در اوج جنگ جهاني دوم گفته بود:« هيتلرها مي آينده و مي روند، اما مردم و دولت آلمان مي ماند.» اگر ما نيز بازگرداندن قره باغ کوهستاني به (جمهوري) آذربايجان را خواستاريم و به آن باور داريم و اين نيز واقعيت دارد که ارامنه در اين منطقه زندگي مي کنند، در اين صورت ، ما از گفتن «شما (ارامنه) دشمن ما هستيد؟» چه سودي خواهيم برد؟»
رييس اتحاديه نويسندگان جمهوري آذربايجان افزود : « همچنين خود ارمني ها نيز مي گويند که اين دو ملت (ارامنه و آذربايجاني ها) نمي توانند در يک جا زندگي کنند. برعکس، ما بايد بگوييم که در طول قرون متمادي در يک جا زندگي کرده ايم و باز هم مي توانيم همزيستي کنيم. با اين شرط که تماميت ارضي (جمهوري) تامين شود. به نظر من، بايد در تبليغاتمان اين را نيز تاکيد کنيم که مردم عادي ارمني بخصوص ارامنه قره باغ، اسير تحريکات شده اند.»
آنار رضايف افزود : « باقي ماندن قره باغ کوهستاني در ترکيب جمهوري آذربايجان، به نفع ارامنه ساکن در ارمنستان نيز است. زيرا، ارمنستان تا کي خواهد توانست با گدايي از سازمان هاي دياسپورا و دولت هاي بزرگ و در انزوا زندگي کند؟ اگر به عوامل جمعيتي، افزايش اهالي (جمهوري)آذربايجان و مهاجرت گسترده ارامنه به خارج از ارمنستان توجه کنيم، پس از چند سال، تفاوت موقعيت آذربايجاني و ارامنه در قفقاز، به عاملي تعيين کننده تبديل خواهد شد. علاوه بر اين، بايد با اشخاص عاقل در ميان ارامنه و سياستمداران قره باغ کوهستاني ارتباط برقرار کنيم و آنها را مطمئن کنيم که حل عادلانه مساله قره باغ کوهستاني به نفع ارامنه نيز است. سومين موضوع نيز مساله آذربايجاني هاي اخراج شده از ارمنستان است. به نظر من ، بايد در اين خصوص از موضع ايدئولوژيک و هجوم تبليغاتي وارد شويم. بايد مساله کساني را که از خانه و کاشانه آباء و اجدادي خود در ارمنستان اخراج شده اند، در سطوح بين المللي مطرح کنيم. در زماني که مساله قره باغ کوهستاني در کميته مرکزي حزب کمونيست (پيش از فروپاشي شوروي) مطرح شده بود، من پيشنهاد کرده بودم که در مقابل خودمختاري ارامنه قره باغ کوهستاني ، ما نيز بايد براي آذربايجاني هاي ساکن ارمنستان، خواستار خودمختاري بشويم. در آن زمان مرا سرزنش کردند که هنوز مناقشه قره باغ کوهستاني حل نشده است، تو مي خواهي مساله«گويچه - زنگزور» را ايجاد کني. اما، مطمئن هستم که اگر ما بر روي گرفتن اين خودمختاري پافشاري مي کرديم، ارامنه در موضع تدافعي قرار مي گرفتند.»
رييس اتحاديه نويسندگان جمهوري آذربايجان در بخش ديگري از اين مصاحبه ، پيشنهاد کرده است که در ميان مردم «کشورهاي ترک زبان» ، کاربرد«ترکي استانبولي» به عنوان زبان مشترک اين کشورها رايج شود.