با وجود آنکه در عملیات اُپرا بخش وسیعی از راکتور هسته‌ای بغداد منهدم شد اما مقابله با تجهیزات هسته‌ای عراق به اینجا ختم نشد و پس از آن نیز ادامه پیدا کرد.
به گزارش آران نیوز: عراق نخستین کشوری بود که در جهان عرب تلاش کرد وارد باشگاه هسته ای جهان شود و از فناوری هسته ای استفاده کند. این تجربه از سال 1960 آغاز و تا سال 1991 ادامه داشت. در این 31 سال تلاش صدام حسین بر این بود که به نیروگاه هسته ای دست یابد. در بخش های اول و دوم این نوشته به پیشینه هسته ای عراق و عملیاتی که صهیونیست ها برای انهدام آن انجام دادند اشاره کردیم.
در این بخش تلاش خواهیم کرد اقدامات سال های پس از حمله هوایی صهیونیست ها به نیروگاه هسته ای بغداد را به همراه وضعیتی که در حال حاضر در آن به سر می برد، مورد بررسی قرار دهیم. اینکه چه برسر تأسیسات هسته ای عراق آوردند و مقایسه ای کوتاه بین تجربه هسته ای عراق و جمهوری اسلامی ایران نماییم و اینکه چرا جرأت چنین اقدامی را علیه جمهوری اسلامی ندارند.
با وجود آنکه در عملیات اُپرا بخش وسیعی از راکتور هسته ای بغداد منهدم شد اما مقابله با تجهیزات هسته ای عراق به اینجا ختم نشد و پس از آن نیز ادامه پیدا کرد. حملاتی که این بار تنها صهیونیست ها مجری آن نبودند.
بهانه ای که صدام به آمریکایی ها داد
پس از حمله رژیم صهیونیستی به نیروگاه بغداد، از شتاب آغاز به کار راکتور بغداد کاسته شد اما صدام پس از این اقدام صهیونیست ها، برای به نتیجه رساندن پروژه، انگیزه بیشتری پیدا کرد. به گونه ای که تعداد کارکنان و تکنسین های نیروگاه هسته ای را از چند هزار نفر به بیش از 15 هزار نفر رساند و بودجه آن را نیز به همین میزان افزایش داد. این امر به شدت موجب نگرانی صهیونیست ها و آمریکایی ها شد لذا تصمیم گرفتند به هر قیمت، این پروژه را متوقف کنند. این تصمیم نیاز به توجیهات و بهانه های جهت قانع کردن افکار عمومی و بین المللی داشت که جنون درونی صدام حسین، این بهانه را به راحتی به دست آمریکایی ها داد.
حملات پس از سال 1981 به نیروگاه هسته‌ای عراق
جنگ خلیج فارس
18 ژانویه 1991 صدام حسین طی عملیاتی ضربتی ظرف 48 ساعت کویت را اشغال و آن را یکی از استان های عراق اعلام کرد. بلافاصله پس از حمله عراق به کویت ائتلافی متشکل از 34 کشور علیه او به رهبری آمریکا شکل گرفت. این ائتلاف تا 28 فوریه 1991 کویت را آزاد کردند و به عراق نیز نفوذ کردند. در جریان نفوذ این ائتلاف به عراق، یکی از نقاطی که به شدت مورد هجوم هواپیماهای آنها قرار گرفت نیروگاه هسته ای بغداد بود و ضربات جدی به نیروگاه بغداد وارد شد. آمریکایی ها مدعی بودند صدام در تمام 8 سال جنگ علیه ایران، مشغول غنی سازی اورانیوم بوده است.
اشغال عراق توسط آمریکا
سال 2003 آمریکایی ها با ادعای اینکه عراق سلاح های کشتار جمعی در اختیار دارد به این کشور حمله و عراق را اشغال کردند. در حملات اولیه آمریکایی ها بخش هایی از نیروگاه بغداد با خاک یکسان شد. این نیروگاه در بانک اهداف آمریکایی ها قرار داشت لذا پس از ورود نیروهای آمریکایی به عراق، آنها نیروگاه بغداد را به طور کامل چپاول کردند. آمریکایی ها 70 میلیون دلار بودجه برای انتقال ایمن سوخت نیروگاه ها اختصاص دادند تا 550 تن اکسید اورانیوم یا همان کیک زرد را به کانادا منتقل کنند.
پس از چپاول و غارت نیروگاه بغداد، دولت عراق تصمیم گرفت باقیمانده نیروگاه را بازگشایی کند تا در عراق باقی بماند. اما میزان بالای آلودگی هسته ای به وجود آمده در نیروگاه و اطراف آن تا کنون، مانع جدی در این مسیر بوده است. سال 2012 وزارت علوم و فن آوری عراق توافقی با اتحادیه اروپا امضا کرد که براساس آن، مقرر شد پروژه ویژه ای برای پژوهش در خصوص از بین بردن زباله های هسته ای نیروگاه عراق تهیه شود و توافق شد اتحادیه اروپا از آن حمایت مالی کند. به گفته سازمان بین المللی صلح سبز براساس این توافقنامه با حمایت 2.6 میلیون دلاری اتحادیه اروپا، زباله دان های هسته ای برای از بین بردن زباله های نیروگاه بغداد به وجود خواهد آمد. اما حقیقت این است که تشعشعات این نیروگاه تا صدها سال از بین نخواهد رفت و موجب ایجاد بیماری و مشکلات بهداشتی برای عراق و منطقه خواهد بود.
فن آوری هسته ای خط قرمز نظام سلطه
اگر دقیق تر به مسئله هسته ای عراق نگاه کنیم این فرض کاملا قابل اثبات است که تأسیسات هسته ای عراق به عنوان یک هدف همواره در اولویت بانک اهداف جناح غربی صهیونیستی قرار داشته است. حتی این فرض تا حدی می تواند قابل قبول باشد که یکی از دلایل اشغال عراق در سال 2003 توسط آمریکایی ها همین تأسیسات هسته ای بوده است. دلیل این امر، بازدارندگی و قدرت بالایی است که این فن آوری می تواند به وجود آورد. لذا نظام سلطه هیچگاه اجازه نخواهند داد هیچ کشوری به این فن آوری دست یابد.
اتفاقی که برای قذافی در لیبی رخ داد، محاصره هم جانبه کره شمالی و تحریم هایی که علیه ایران وضع شده اند همگی به همین دلیل به وجود آمده اند. اما یک سؤال در اینجا باقی می ماند و آن هم اینکه چگونه آمریکایی ها با ایران هم چون همسایه اش عراق برخورد نکردند؟ نگاهی به وضعیت عراق از دهه 60 میلادی قرن 20 تا زمان اشغال می تواند به سؤال فوق پاسخ دهد.
تفاوت ایران و عراق
پراکندگی و بومی بودن تأسیسات هسته ای ایران
بزرگترین ضعف در تأسیسات هسته ای عراق، تمرکز تمام این تأسیسات در یک منطقه نزدیک به بغداد بود. به دلیل همین تمرکز، رژیم صهیونیستی توانست در یک عملیات هوایی تمام دارایی هسته ای عراق را تا حد نابودی بکشاند. اما تأسیسات هسته ای ایران در چند نقطه مختلف (تهران، پارچین، فُردو، اراک و نطنز) پراکنده است و امکان از بین بردن آنها در یک یا چند عملیات ممکن نیست. علاوه بر اینکه تأسیسات هسته ای ایران به دلیل آنکه کاملا روی زمین بنا نشده اند به سادگی قابل دستیابی نیستند.
نکته دوم در خصوص تأسیسات هسته ای ایران، بومی بودن این تأسیسات است. عراق تمامی تأسیسات خود را با هزینه ای بالا از فرانسوی ها خریداری کرده بود. لذا به دلیل سخت بودن دستیابی دوباره به این فناوری، نابودی آن قابل توجیه بود زیرا عراق بسیار سخت می توانست دوباره تأسیسات هسته ای خود را به دست آورد. اما در ایران به دلیل بومی بودن تأسیسات هسته ای این بها بسیار پایین تر و امری کاملا بدیهی بود. لذا اقدام علیه ایران همچون عراق توجیه ندارد.
وابستگی و عدم خودکفایی داخلی عراق
عراق در زمان صدام حسین به رغم اینکه هم پیمان آمریکایی ها بود از خط قرمز آنها گذشت و به انرژی و سلاح هسته ای روی آورد. عراق در تمام این مدت در امور حیاتی و زیربنایی خود فاقد استقلال و به نوعی وابسته بود. این وابستگی که شامل امور کشاورزی و نظامی می شد از جانب آمریکا و غرب تأمین می شد. این وابستگی یکی از نقاطی است که در زمان اختلاف موجب می شود کشور ضعیف قدرتی در پیاده کرن خواسته های خود نداشته باشد. اما ایران به رغم همه تحریم ها و مشکلات اقتصادی، در امور زیربنایی و زیرساختی خود ، خودکفا است و به همین دلیل مقابل زیاده خواهی های استعمار تمام قد ایستاده است.
قدرت چند وجهی داخلی
قدرت عراق در منطقه تنها به جهت قوای نظامی اش بود. قوتی که با تسلیحات شرقی و غربی به دست آمده بود. اما ایران از حیث نظامی کاملا به درون متکی است و حتی زمانی که اقدام به خرید تسلیحات نظامی می کند ، آن را بومی می سازد. علاوه بر این، قدرت نظامی ایران بر خلاف قدرت نظامی عراق- که تنها در نیروی زمینی آن بود- در چند وجه مختلف است. ایران به دلیل در اختیار داشتن سامانه های موشکی، موشک های بالستیک، ورود به باشگاه فضایی جهان، قوت علمی در فن آوری نانو، قدرت هسته ای و تولیدات صنعتی دارای قدرتی چند وجهی از درون است.
ایران دارای پایگاه و حامیان منطقه ای و جهانی
ایران علاوه بر قوت داخلی، با کسانی در منطقه غرب آسیا و جهان هم پیمان است که این پایگاه های منطقه ای موجب افزایش قدرت ایران شده است. ائتلاف منطقه ای مقاومت و هم پیمانی ایران با کشورهای آفریقایی، آمریکای لاتین و برخی کشورهای اسلامی همگی بخشی از این پایگاه ها هستند که موجب می شوند قدرت ایران در جهان منتشر باشد.
جمع دلایل فوق همگی دلیلی بر این هستند که آمریکایی ها و صهیونیست ها نتوانند به خود اجازه دهند محاسباتی شبیه عراق برای ایران داشته باشند.
قدرت ملت؛ قابل اتکا ترین نقطه
نکته آخری که باید به آن اشاره کرد و آن را باید مهمترین دلیل در نا امید کردن آمریکایی ها و صهیونیست ها دانست، پایگاه مردمی حاکمیت و مشروعیت و مقبولیت نظام جمهوری اسلامی نزد ملت ایران است. زمانی که آمریکایی ها در سال 2003 عراق را اشغال و صدام حسین را ساقط کردند، مردم عراق جشن گرفتند. برخی از مردم عراق آمریکایی ها را نعمت خدا توصیف کردند. زیرا آنها را از شر صدام حسین- که بیش از 35 سال در عراق خونریزی کرده بود- خلاص کرده بودند. اما امروز در ایران هرگاه سخنی از دهان مخالفان ایران بیرون آمده است ملت ایران مقابل آن سخن ایستاده اند چه رسد به اینکه قصدی علیه ایران داشته باشند. این مهمترین وجه قدرت ایران است که اجازه نمی دهد آمریکایی ها و غرب چشم طمع به ایران داشته باشند.