اروپا در تلاش برای کاهش شدید وابستگی خود به نفت و گاز روسیه، به آفریقا روی آورده اما این چرخش مشکل‌ساز است چرا که تولید سوخت فسیلی در این قاره با چالش‌های خاص خود مواجه است.
به گزارش آران نیوز به نقل از ایرنا، تارنمای تحلیلی پولیتیکا اکستریور در گزارشی با اشاره به اینکه «اتحادیه اروپا در تلاش است تا منابع انرژی روسیه را با یافتن منابع انرژی از نقاط مختلف جهان جایگزین کند» نوشت: جست‌وجوی انرژی در اروپای شرقی به معنای امضای قراردادهای گازی آلمان با امارات متحده عربی و قطر است. مقام‌های کمیسیون اروپا همچنین از سعودی‌ها می‌خواهند تا با توافق اعضای اوپک نفت بیشتری تولید کنند. در شمال اروپا، مسئله یافتن تامین‌کنندگان جدید انرژی به معنای افزایش بیشتر واردات گاز از نروژ است و در غرب تا حد زیادی به معنای واردات گاز طبیعی مایع (LNG) از آمریکا است.
اما رابطه اروپا در حوزه انرژی با همسایگان خود در جنوب، یعنی ۵۴ کشور آفریقا چگونه است؟
فروشندگان جدید
بر اساس داده‌های یورواستات، واردات نفت و گاز آفریقا به اندازه واردات روسیه یا نروژ برای اروپا حیاتی نیست، اما همچنان منبع مهمی است. اتحادیه اروپا در سال ۲۰۲۱ میلادی، هشت درصد نفت خود را از لیبی، هفت درصد از نیجریه و سه درصد دیگر را از الجزایر وارد کرد. اروپا وارد کننده مستقیم نفت از آفریقا نیست اما این ارقام برای گاز طبیعی، ۱۲ درصد از الجزایر، ۳ درصد از نیجریه و ۱ درصد از لیبی بوده است.
پیش از حمله روسیه به اوکراین، آفریقایی‌ها و اروپایی‌ها پروژه‌های نفت و گاز را با همکاری یکدیگر اجرا می‌کردند. شرکت فرانسوی توتال یکی از سرمایه‌گذاران اصلی خط لوله نفتی بحث‌برانگیز و البته آسیب‌رسان به محیط زیست در شرق آفریقا است که نفت را از اوگاندا از طریق تانزانیا به بازارهای جهانی منتقل می‌کند. درست قبل از حمله روسیه به اوکراین در ۲۴ فوریه (پنج اسفند ۱۴۰۰)، وزرای انرژی نیجریه، نیجر و الجزایر توافق‌نامه‌ای برای فعال کردن مجدد خط لوله گاز بزرگ ترانس صحرا که گاز آفریقا را برای صادرات به مدیترانه منتقل می‌کند، امضا کردند؛ با این حال، تصمیم اتحادیه اروپا برای حذف تدریجی انرژی روسیه که در ماه ژوئن با تصویب تحریم نفت اتحادیه اروپا و اقدام روسیه برای کاهش جریان گاز به اروپا ضروری‌تر شد، به این طرح‌ها انگیزه جدیدی بخشیده است. کمیسیون اروپا علاقه مند به واردات گاز از ذخایر دست‌نخورده نیجریه، آنگولا و سنگال است.
دیپلماسی انرژی اروپا
آلمان و آنگولا به توافق رسیدند که شرکت دولتی «سونانگول» (Sonangol) اولین تامین کننده هیدروژن سبز آلمان باشد. «اولاف شولتس» صدراعظم آلمان در سفر به سنگال از قصد این کشور برای انجام پروژه‌های گاز و انرژی تجدیدپذیر با این کشور غرب آفریقا خبر داد. ایتالیا، یکی دیگر از واردکنندگان بزرگ گاز روسیه نیز دیپلماسی فعالی داشته و با جمهوری دموکراتیک کنگو، مصر و آنگولا برای افزایش صادرات قرارداد امضا کرده است. ایتالیا همچنین با شرکت الجزایری «سوناتراک» (Sonatrach) قراردادی برای افزایش حجم گاز وارداتی از طریق خط لوله گاز ترانس مدیترانه‌ای که دو کشور را به هم متصل می‌کند، امضا کرده است.
درگیری فراتر از اوکراین
در ادامه این گزارش آمده است: اگر چه درگیری در شرق اروپا سبب شده تا نگاه کشورهای قاره سبز به سمت جنوب خیره شود اما نگرانی‌های امنیتی و مناقشه‌های سیاسی از عواملی است که صادرات برخی هیدرو کربن‌ها از آفریقا را تهدید کرده و در نتیجه، تلاش‌ها برای پر کردن شکاف بر جای مانده در نتیجه از دست دادن عرضه انرژی روسیه را مختل می‌کند.
آنگولا و نیجریه، دو تولیدکننده بزرگ نفت آفریقا، تا حدودی به دلیل خرابکاری‌ها و فساد نتوانسته‌اند سهمیه‌های عرضه اوپک را برآورده کنند. کشورهای اروپایی در سال ۲۰۱۱ در لیبی مداخله نظامی کردند و یک درگیری داخلی طولانی مدت، تولید نفت این کشور در سال ۲۰۲۲ را در آستانه توقف قرار داده است. تولید نفت لیبی در مقایسه با سال ۲۰۲۱ بیش از ۹۰ درصد کاهش یافته است. «محمد عون» وزیر نفت لیبی گفت: لیبی در حال حاضر قادر نیست جایگزین نفت روسیه برای اتحادیه اروپا شود و شاید این امر در پنج یا هفت سال آینده محقق شود.
از دیگر پیچیدگی‌های تامین انرژی اروپا از آفریقا، تشدید اختلافات دیپلماتیک بین اسپانیا و الجزایر بر سر قلمرو صحرای غربی است. الجزایر از استقلال کامل این سرزمین حمایت می‌کند، در حالی که مراکش این منطقه را متعلق به خود می‌داند. به محض اینکه اسپانیا در این مناقشه، در کنار مراکش قرار گرفت، الجزایر معاهده دوستی خود را با اسپانیا به حالت تعلیق درآورد. الجزایر تاکنون به قراردادهای گازی خود پایبند بوده است اما جریان انتقال از طریق مراکش متوقف شده و بیم آن می‌رود که این روند، کاملا مختل شود. آمریکا در ماه‌های اخیر به تامین‌کننده اصلی گاز طبیعی اسپانیا تبدیل شده است.