وزیر امور خارجه ارمنستان همزمان با اظهار امیدواری الهام علی‌اف درباره نزدیک شدن باکو به صلح با ایروان، تاکید کرد، کشورش از هیچ تلاشی برای عادی کردن روابط با جمهوری آذربایجان و امضای معاهده صلحی در سریع‌ترین زمان ممکن، دریغ نمی‌کند.
به گزارش آران نیوز به نقل از زیسان، نخست وزیر ارمنستان اعلام کرد ارمنستان برای جلوگیری از جنگ با جمهوری آذربایجان بر چند روستای مرزی خود چشم می‌پوشد.
پاشینیان در ادامه به ساکنین ارمنی آن منطقه توضیح داد که برای جلوگیری از جنگ با باکو، مقامات ارمنستان مجبور هستند با انتقال احتمالی شهرک‌ها در بخش مرزی از روستای باگانیس به روستای برکابر تحت کنترل باکو، مرز زمینی خود را مجدد ترسیم کنند!
به گزارش زیسان، نخست وزیر ارمنستان در دیدار با اهالی روستا‌های مرزی منطقه تاووش اعلام کرد که قرار است ۴ روستای مرزی از این منطقه را به باکو واگذار کند.
بر اساس گزارش عصر ایران؛ پاشینیان به اهالی ارمنی ساکن آن منطقه گفت: "حالت دیگری هم ممکن است که حالا می‌توانیم اینجا (جلسه) را ترک کنیم، برویم و به آذربایجان بگوییم که نه، ما هیچ کاری نمی‌کنیم. (روستا‌ها را رها نمی‌کنیم) این بدان معنا خواهد بود که در پایان هفته جنگ جدیدی آغاز می کنیم
تاووش یک روستای نیمه گرمسیری در ارمنستان است که در استان تاووش در ۴۹ کیلومتری شمال شرق ایجوان، مرکز استان تاووش واقع شده‌است.
در روزگاران پیشین بخشی از ایالت اوتیک، ارمنستان بزرگ بود.
منطقه معروف دیلیجان که در این استان قرار دارد در روزگاران گذشته شکارگاه پادشاهان بود و مناطقی از این استان بعد‌ها بخشی از ایالت گوگارک بشمار آمدند.
استان تاووش سازه‌های باستانی نام‌آوری ندارد. در افسانه‌ها آمده که سازنده الفبای ارمنی یعنی مسروپ ماشتوتس یکی از نخستین آموزشگاه‌هایش را در این منطقه گشود در درون کلیسایی به نام «سرکیس ورجاوند» (مقدس) که بدست خود مسروپ ساخته شده بود. بعد‌ها «برج گاگا» نیز در نزدیکی این کلیسا ساخته شد. در زمان جنگ‌های ایران و روم بر سر ارمنستان سامان تاووش بخشی از گرجستان بشمار آمد و بعد‌ها در زمان دودمان باگراتونی این سامان دوباره بخشی از منطقه ارمنستان شد.
در پایان سده ۱۴ میلادی این سامان جایی دورافتاده و فراموش شده گشت. یورش‌های مغول و تاتار باعث شد تا به مرور قبیله‌های ترک‌زبان به چراگاه‌های این منطقه راه یابند و کوچ‌نشینی کنند. در سده ۱۶ که منطقه بخشی از ایران بود، شاهان ایران برای اطمینان از امنیت مرز‌ها در برابر شورش ارمنیان و گرجیان مسیحی گروه‌هایی از قبائل قزاق و تاتار‌های شمشادی را به ارمنستان آوردند و استان‌های گوناگون ارمنستان را به نام هرکدام از این قبائل نامیدند.
با این حال زندگی ارمنیان ادامه یافت و خانواده اشرافی خِرومیان از دره کیرانوتس در حدود ۱۵۰۰ میلادی در منطقه به چیرگی رسید و پیرامون سیصد سال سررشته کار‌های منطقه را در دست داشت.
در سال‌های ۱۷۰۰ به بعد قفقاز مورد تازش ترک‌ها و تیره‌های کوه‌های داغستان قرار گرفت و سامانی آشوب زده گشت. در اوت-سپتامبر ۱۷۹۵، آقا محمد خان قاجار یک لشکرکشی تنبیهی به تفلیس و قفقاز نمود و ارمنیان باشنده استان‌های شمال شرقی ارمنستان امروزی را نیز تبعید کرد. بسیاری کشته شدند و بسیاری به روسیه گریختند.
در همان سال‌ها فرمانروا‌های آرتساخ (قره‌باغ) یعنی ملک جمشید و فریدون از تزار تازه روسیه پل یکم علیه حمله‌های آقامحمدخان و ابراهیم خان شاهچه شوشی درخواست یاری کردند. جنگ با خود تهیدستی، خشکسالی و طاعون آورد و بسیاری مردند.
در سال ۱۷۹۹ روس‌ها منطقه تاووش را از دست ایران درآوردند و روستا‌های منطقه آرام آرام از سوی ارمنیان قره باغ مسکونی شد.
پس از پیمان‌های گلستان و ترکمنچای، قفقاز از ایران جدا گشت و بخشی از روسیه شد. روس‌ها منطقه تاووش را به نام کوچ‌نشین‌های ساکن آن، منطقه قزاق-شمشادین نامیدند و آن را بخشی از استان لوری وابسته به تفلیس قرار دادند.
پس از استقلال ارمنستان این منطقه تبدیل به استان تاووش به مرکز ایجوان گشت.